شمیم یاد تو

اصلا الان قصد نداشتم مطلبی بنویسم .

اما نیرویی از درون من رو وادار کرد که بنویسم . . .

شاید این دل سیاه رو یک کبریت احمر پیدا بشه طلا کنه

این روزها آدمهایی رو می بینم که از دوست داشتن حرف میزنند ، یا بقول امروزی ها عشقولانه تیکه پاره می کنند ،

قلب هایی که دائم به یاد یک نفر ، در هیجانه و مثل شیشه هست ؛ چشم هایی ، که فقط اون رو برای یک

نفر قاب گرفتن ؛ و مثل مرواریده و احساساتی ، که مثل آیینه ساده و بی غل و غش تمام وجودشون رو فرا گرفته .

نمی دونم شما هم از اون آدمها هستین یا با این آدمها برخورد داشتید ؟ ؟

نکته جالبی که در برخورد با این آدمها می بینی ، صافی و سادگی اونها هست که خیلی جالبه

درست وقتی این مسئله توی ذهنم اومد با خودم گفتم : من و این آدمهای به این پاکی ،به جایی که به کارهامون رنگ خدایی بزنیم؛ بدون تعارف رنگ دل به
رفتارمون زده ایم

و تازه خیلی ادعا هم داریم !!

به خودم گفتم : مرد حسابی ! بیا کسی رو دوست داشته باش ،که معنای دوست داشتنه ، کسی که وقتی هوای دلت تاریک میشه ، خشکی تمام وجودت رو

فرا میگیره ، بارون یادش تمام جزیره دلت رو حاصلخیز می کنه ، میشه مثل یک زمین سرسبز ؛ کسی که معنای فراموشی رو توی دوستیهاش بلد نیست و فقط

به مهربانی فکر میکنه ، فقط مهربانی

کسی که در بهترین و شیرین ترین لحظه های عمرش ( وقتی با خدای بی نیاز صحبت می کند ) به یاد خطاها و لغزشهای من و

و امثال من می افته ، و برای اینکه خدا از هر لغزشی که داشتم بگذره ، از خدا برای من درخواست بخشش می کند .

من که لاف محبت او را می زنم ! هیچ نشانی از عشق و محبت او - نه در بالا ترین درجه ها بلکه در کمترین درجه شبیه همین دوست داشتن های زمینی که

گفتم - را ندارم .

و اکنون دوباره شمیم یادش بر قلب مرده ام می وزد و برای یک لحظه معنای زندگی را با تمام وجود حس می کنم .